κάθαρμα

το (AM κάθαρμα)

1. αυτό που αποβάλλεται κατά την κάθαρση, απόβλημα, ξέπλυμα, ακαθαρσία

2. (για πρόσ.) απόβρασμα τής κοινωνίας, άνθρωπος μηδαμινός, φαύλος και απόβλητος

αρχ.

1. στον πληθ. τὰ καθάρματα

τα ακάθαρτα υπολείμματα τών σφαγίων τής θυσίας

2. η σκουριά που μένει μετά την τήξη μεταλλικής ουσίας («ἐκ δὲ τοῡ χρυσοῡ ἑψομένου καὶ καθαιρουμένου στυπτηριώδει τινὶ γῆ τὸ κάθαρμα ἤλεκτρον εἶναι», Στράβ.)

3. κακούργος που θανατωνόταν από την πολιτεία σε περίοδο λιμού ή συμφοράς, για εξιλασμό, αλλ. φαρμακός*

4. η αποβολή τών περιττών ουσιών από το ανθρώπινο σώμα, κένωση

5. κάθαρση, εξαγνισμός, καθαρτήρια πράξη ή τελετή

6. εξαγνισμένος χώρος για τέλεση θυσίας

(«ἐντὸς τοῡ καθάρματος», Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. καθαρ- τού καθαίρω + -μα].